Zaburzenia odżywiania u dzieci i młodzieży #psychologia
Fobie u dziecka - jak sobie z nimi radzić?
Fobia to rodzaj zaburzenia nerwicowego, który charakteryzuje się uporczywymi lękami przed określonymi sytuacjami, zjawiskami, przedmiotami, miejscami. Lęk jest subiektywny, nadmierny i często nieuzasadniony. Dziecko unika przyczyn, które go wywołują, co utrudnia mu funkcjonowanie w środowisku np. szkolnym czy rówieśniczym. Sytuacje, zjawiska, przedmioty i miejsca, które wywołują lęk w praktyce nie są niebezpieczne. Jednak dziecko przeżywa je, reaguje przesadnie, głównie niepokojem, trwogą i izolacją nawet wtedy, kiedy słyszy od rodziców, że dany obiekt czy sytuacja nie stanowi realnego zagrożenia. Zdarza się, że starsze dzieci mają świadomość irracjonalności własnego lęku.
Rodzaje fobii
ICD 10 - międzynarodowa klasyfikacja chorób i problemów zdrowotnych, sporządzana przez WHO (Światową Organizację Zdrowia), wyróżnia kilka rodzajów zaburzeń lękowych w postaci fobii.1. Agrofobia z atakami paniki lub bez - jest to lęk przebywania na otwartej przestrzeni, przed wyjściem z domu, przed tłumem i miejscami publicznymi. Dziecko czy nastolatek cierpiący na agrofobię odczuwa niepohamowany lęk przed przebywaniem w nieznanym otoczeniu, ale też wszędzie tam, gdzie nie ma poczucia kontroli nad sytuacją np. otwarta przestrzeń, zatłoczony autobus. Zdarza się, że osoby cierpiące na agrofobię przeżywają tzw. podwójny lęk. Raz przed przebywaniem w nieznanym otoczeniu, a dwa przed ewentualnym atakiem paniki, który może wystąpić właśnie z tego powodu. Dlatego agrofobia może przekształcić się w tzw. fobię społeczną.
2. Fobia społeczna - lęk społeczny u dzieci dotyczy głównie obawy przed kontaktami z rówieśnikami i sytuacjami kontaktu z innymi ludźmi. Cechy lęku społecznego to:
- obawa przed znalezieniem się w centrum uwagi,
- obawa przed powiedzeniem czegoś głupiego, skompromitowaniem się przed innymi,
- obawa, że np. w szkole dziecko będzie długo zwlekać z udzieleniem odpowiedzi na pytanie; jeśli uczeń decyduje się jej udzielić, mówi bardzo cicho i niepewnie,
- obawa przed jakąkolwiek ekspozycją społeczną – recytacja wierszyka, występ przed publicznością nawet na przyjęciu rodzinnym, udzielanie odpowiedzi na forum itp.
- co o mnie powiedzą, pomyślą,
- jak się odezwę, to na pewno powiem coś głupiego, niezwiązanego z tematem i się skompromituję,
- na pewno wszyscy widzą, jak się denerwuję, jak trzęsą mi się ręce i jak pot zalewa mi czoło.
3. Fobie specyficzne - dotyczą przeżywania silnego lęku, kiedy dziecko styka się z konkretnymi przedmiotami, obiektami lub zjawiskami np.
- zwierzęta, ptaki, owady, grzyby, grzmoty, burze, pioruny itp.,
- małe zamknięte przestrzenie,
- widok krwi,
- zastrzyki.
4. Zaburzenia lękowe z napadami paniki, które występują głównie u nastolatków. Objawy to okresowe ataki paniki, czyli epizody silnego lęku oraz fizyczne doznania tego lęku, np. zawroty głowy, kołatanie serca, brak tchu. Ataki paniki występują u nastolatka bez wyraźniej przyczyny, a on sam stara się unikać miejsc, w których kiedyś miał atak. Często ma też przekonanie, że trudno będzie mu się wydostać i otrzymać pomoc, jeśli się w takim miejscu znajdzie. Nastolatek może unikać np. wyjść do kina, podróży środkami komunikacji miejskiej lub z obawy przed wystąpieniem ataku paniki, nie brać udziału w wydarzeniach szkolnych czy spotkaniach.
Jak pomóc dziecku?
Dla dorosłych dziecięce lęki mogą wydawać się irracjonalne. Jednak musimy mieć świadomość, że dla dziecka są one prawdziwe i nie można tego bagatelizować ani deprecjonować.Co może zrobić rodzic?
1. Wysłuchać dziecko z cierpliwością i życzliwością.
2. Nie stosować tzw. „terapii szokowej”, czyli próby celowego narażania dziecka, aby zmierzyło się bezpośrednio z czynnikiem lękotwórczym.
3. Czytać bajki terapeutyczne, które odnoszą się do konkretnej sytuacji danego lęku.
4. Normalizować reakcje lękowe, czyli rozmawiać z dzieckiem o tym, że lęk jest emocją, która jest powszechnie przeżywana i która pomaga nam ocenić poziom zagrożenia w niektórych sytuacjach.
5. Uczyć dziecko dostrzegania wskazówek z ciała i myśli, które świadczą o zbliżającym się lęku i stosowania wówczas technik relaksacyjnych, głębokich oddechów przeponowych, które uspokajają nerw błędny.
6. Stosowanie Mindfulness, jogi dla dzieci.
7. Można wspólnie z dzieckiem ćwiczyć rozwiązywanie problemów. Taki trening należy robić „na zimno”, kiedy dziecko jest spokojne. Składa się on z następujących kroków:
- określenie, na czym polega problem,
- znalezienie wielu możliwych rozwiązań, nawet irracjonalnych, zapisanie ich na zasadzie tzw. burzy mózgów,
- wybranie 2-3 najlepszych rozwiązań zdaniem dziecka,
- ocena zysków i strat dla każdego wybranego rozwiązania,
- wybór i zaplanowanie działań,
- ocena efektów.
Leczenie dzieci z zaburzeniami lękowymi
Leczeniem fobii dziecięcych zajmuje się lekarz psychiatra dziecięcy. To on stawia diagnozę, czyli ocenia, z jakim rodzajem zaburzenia lękowego mamy do czynienia. Decyduje też, czy wskazane jest leczenie farmakologiczne. Zwykle lekarz psychiatra wskazuje potrzebę konsultacji u psychologa klinicznego lub zaleca leczenie psychoterapeutyczne. W psychoterapii stosowane są najczęściej następujące metody:- psychoedukacja, aby dziecko zrozumiało naturę lęku,
- treningi relaksacyjne, aby dziecko nauczyło się radzić sobie z objawami somatycznymi,
- metody behawioralne, czyli stopniowa ekspozycja dziecka na sytuacje, które wywołują nadmierny lęk,
- poznawcze identyfikowanie i weryfikowanie myśli wywołujących lęk.
Literatura:
- One są wśród nas - dziecko z zaburzeniami lękowymi. ORE. Warszawa 2010
- Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania ICD 10. Wydawnictwo Vesalius. Kraków 2010.
- https://centrum-poznawcze.pl/fobie-specyficzne-u-dzieci/- dostęp 05.09.2020.
- http://rodziceidzieci.com/zaburzenia-lekowe-fobie-proste-lek-separacyjny-lek-spoleczny-zaburzenie-obsesyjno-komplusyjne-ptsd- dostęp 05.09.2020
Marzena Jasińska
Trener, dyplomowany coach, doradca rodzinny. Od lat wspiera rodziców w konsultacjach indywidualnych oraz warsztatach psychoedukacyjnych. Swoją pracę opiera na filozofii Jespera Juula, założeniach Rodzicielstwa Bliskości oraz Porozumienia Bez Przemocy. Specjalizuje się w zakresie neurodydaktyki oraz uczenia się uczniów. Ekspert rozwoju osobistego, komunikacji, negocjacji. W swojej pracy zajmuje się także tematyką mediacji szkolnych, procesów grupowych, zarządzania zmianą w organizacji i zarządzania zespołem. Prywatnie mama dwóch dorosłych synów.
Interesuje Cię ta tematyka? Przeczytaj również: